MRI 27-7-2022

Cliché, toch waar. De tijd vloog alweer aan ons voorbij en voor we het wisten was het alweer tijd voor Mace zijn driemaandelijkse scan. Drie maand stelt 2x niks voor. Het is voorbij voor je het goed beseft. 

Deze scan voelt een beetje éxtra speciaal. Dit is de vierde scan en dus is er een jaar voorbij zonder chemotherapie. Een mijlpaal. Een mijlpaal die ik met een klein hartje tegemoet ga, omdat er meerdere kindjes bij de 1-jaar-mijlpaal slecht nieuws kregen. Hervallen. Puur toeval hoor. Maar toch maakt dat het voor mij nu allemaal net iets zwaarder. 

Mijn moedergevoel zegt dat het bij Mace stabiel gaat zijn. Hij doet het zo goed! Het zou me echt verbazen moesten we slecht nieuws krijgen, maar we moeten realistisch blijven en vooral met onze twee voeten op de grond. 

Lets do this.

Vroeg dag

Mace moet nuchter zijn voor de scan onder narcose en daarom moeten we ons om 7u al aanmelden in het ziekenhuis. Er loopt precies het een en het ander mis bij de planning binnen het dagziekenhuis, want we worden pas een kwartiertje voor de scan gepland staan uit de wachtkamer meegenomen. Lukt nooit qua tijd! Mace moet aangeprikt worden, er moeten tubes bloed opgestuurd worden, vragenlijstje invullen, wegen, meten, bloeddruk, saturatie, temperatuur,.. Het verbaast me dan ook niets dat de dame van het vervoer (die ons naar de scan vergezeld) ons al staat op te wachten. 

Mace krijgt nog een autotje cadeau omdat hij zo flink was bij het aanprikken. Zo fijn dat ze ondanks het haasten toch nog tijd nemen voor hem persoonlijk. Daarna mag hij op het grote bed plaatsnemen en vertrekken we richting kelder. 

Auto

Terwijl we de wirwar aan gangen in de kelder van gasthuisberg doorkruisen kan Mace maar niet zwijgen over de auto's. Super grappig dat hij dat nog weet, maar inderdaad, in de wachtkamer van de MRI staan twee loopautos en daar wil hij zo snel mogelijk naartoe. 

We zitten nog niet goed neer of ze komen ons al halen. Mace mag met de auto naar het anesthesie-lokaal rijden. Happy kiddo! 

Het in slaap doen verloopt moeizaam. Het gaat snel, ik heb hem vast, maar hij weet zo goed wat er gaat komen dat hij totaal over zijn toeren geraakt. Zielig om hem zo over zijn toeren in slaap te zien vallen. We kunnen maar hopen dat hij daar sebiet niets meer van weet en niet op dezelfde manier ontwaakt. 

De scan verloopt zonder problemen. Mace slaapt het hele onderzoek lang, zonder tijdens wakker te worden zoals vorige keer. Na een uurtje komen ze mij en Jimmy uit de wachtkamer halen en is het tijd om terug bij ons schaapje te zijn. Als hij ons hoort opent hij één oog, waarna hij met een gerust hart terug in slaap dommelt. Lieverd toch. 

We mogen al snel terug naar de dagzaal. Bij de dagzaal splitsen de wegen van mij & Mace en Jimmy. In het ziekenhuis gelden nog steeds strenge corona regels en dus mag er maar 1 volwassen een kind bijstaan. Het is maar zo. Jimmy wacht daarna 2,5 uur op een bankje, ocharme. 

In de dagzaal slaapt Mace zijn roesje uit, meten ze bloeddruk -saturatie en temperatuur regelmatig, drinkt hij een flesje en dommelt opnieuw in slaap. Rustig aan.

Ik heb ondertussen het 'geluk' om buren te hebben in de dagzaal. Naast mij zit een mama met een dochter van 6 die al voor de derde keer dapper de strijd tegen leukemie aangaat, en schuin over ons hangt een 20-jarige jongeman aan de chemotherapie voor de rest van de dag, met zijn mama aan zijn zijde. Er volgen luchtige gesprekken, serieuze gesprekken,... Ik ga met opgeheven hoofd naar buiten om 13u30. De gesprekken deden me raar maar waar deugd. 

Onderweg naar huis stoppen we aan de MC Donalds. Mace zijn favoriet!! En dat heeft hij zeker weten verdiend vandaag!

Afwachten