Carpe F*cking Diem

Het heeft even geduurd voor ik mezelf kon zetten aan het schrijven van de blog. De afgelopen twee jaar van ons leven rennen we alleen maar... gehaast, zoveel mogelijk uit elke seconde halen, daarbovenop de talloze ziekenhuisbezoeken, therapieën, tegenslagen,... Meermaals dachten we bij onszelf: "hoeveel kan een mens nog hebben?". Je probeert op alle vlakken te blijven presteren, als dochter, als moeder, als vriendin, als vrouw,... maar dat is zo goed als onmogelijk.

De berg zorgen en stress op onze schouders maakte het een utopie om jezelf te kunnen blijven zijn. Zelfs lichamelijk kwam de stress tot uiting. Ik voelde me moe, letterlijk leeggezogen. In mei had ik dan nog de chance (not!) om er een klierkoortsbesmetting bij op te lopen en ik kan je verzekeren: dat was echt de druppel.

De everlasting glimlach opzetten bij sociaal contact, de stormende dromen ´s nachts, Mace moeten blijven vooruitduwen ondanks de golven tegenslag, Mace die tot enkele dagen geleden geen nacht doorsliep in zijn 2-jarig leventje,... Ik kon bijna niet meer. Op is op. Maar je moet blijven gaan. Moeders kunnen de handdoek niet in de ring gooien.

Na de positieve noot van de oncoloog over de eindonderzoeken zocht ik toch even de rust op. Ik zei eens "nee", als iemand me vroeg om iets te doen en ik al voelde dat ik er eigenlijk geen zin in had. We bleven doordeweeks wat meer gewoon thuis. Alles op zijn gemakje. Niets moet. Rust. Ademruimte. 

En in die rust dacht ik veel na. Over wat was... over wat nog zou komen... over onze rollercoaster. What a hell of a ride.

Eindonderzoeken

Eerst even de feiten op een rijtje. De laatste scan toonde een stabiele tumor. Goed nieuws dus! De prof zei ons letterlijk dat alles terug mag. Wij geloven onze oren even niet: "alles? H-h-hoe bedoel je?", stotter ik. We noemen een aantal dingen op en op alles krijgen we een positief antwoord. Onvoorstelbaar... een gevoel van euforie overheest. Yes! Terug baas over ons eigen leven. Wij die de dingen bepalen over ons kind, ipv een heel team gespecialiseerden. Wij voelen ons even twee kinderen in de snoepwinkel waarbij onze ouders net zeiden: 'kies maar wat je wil. Alles mag!'. Contact met andere kinderen, binnenspeeltuinen, zwembaden, kinderboerderijen, geen gedoe meer qua eten,... Mace is terug een normaal kind. Wat een opluchting. 

Ik merk dat Jim in de euforie blijft hangen terwijl ik terug met twee voeten op de grond word gesmeten door 1 simpele zin van de oncoloog: "Als de tumor terug groeit hebben we nog vanalles achter de hand, andere chemo, als hij ouder is eventueel bestralingen,...´ Ze bedoeld dit ongetwijfeld goed, maar ik loop precies terug tegen een muur aan. Ik pols nog naar hervalkansen maar mijn vraag blijft onbeantwoord. Iedere 3 maand een scan en als de tumor stabiel blijft of zelfs een klein beetje toeneemt doen ze niets. Mijn gevoel van euforie veranderd compleet. Ik voel me nog zo groot als een mier. In de auto is het dan ook muisstil. Jim doet de goed-nieuwstelefoontjes. Ik krijg er geen woord uit. Mijn hoofd kan weer even niet volgen, welke emotie moet nu primeren?

Realistisch gezien kunnen wij zolang dat dingetje in zijn hoofd niet toeneemt relatief gerust zijn. Relatief... altijd... alles is relatief... want eerlijk: ik ga nooit meer gerust zijn. Het zit daar, en het hoort er niet. Ik beslis voor mezelf op die eigenste moment dat ik zoveel mogelijk wil genieten. Van hem. Met hem. Van ons. Ons gezin. Ons gezin van 4. 

Loslaten

Wij kunnen wel zeggen dat we willen genieten, van elkaar met elkaar, maar ik voel aan alles dat dat nog erg moeilijk is. Onze rugzak is zó gevuld de laatste twee jaar. Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat er een Eline voor de diagnose, en een Eline na deze 2 jaar is.  Ik herken mezelf soms niet meer. In sommige dingen kan ik me totaal niet meer opboeien, terwijl van andere dingen men haren recht omhoog komen die ik anders had laten passeren. Men lontje is vreselijk kort, maar tranen primeren als ik boos word. Het voelt soms of ik me verzet tegen mezelf. En uiteindelijk is dat ook nog steeds zo. Ik weiger bepaalde dingen te voelen, of tot mij te laten komen. Wat blijft er dan nog overeind van die sterke vrouw die ik ergens tevoorschijn heb getoverd de afgelopen periode? Niets.

Mijn huisdokter haalde ooit een punt aan dat me geraakt heeft tot het allerdiepste van mijn hart. Ze vertelde me dat mijn pas bevallen lichaam voortdurend gevochten heeft tussen het lief hebben en afstoten van Mace. Dat is instinctief bepaald, je kan daar dus niets aan doen en het is het moeilijkste om te ervaren als pas bevallen moeder. Je lichaam weet dat er iets mis is en dat je kleintje het (zonder medisch ingrijpen) niet haalt. Als wij beesten zouden zijn zouden we ons jong achterlaten. Die woorden braken me zo op. Ik zou alles doen voor hem, direct wisselen. Maar ik heb mijn lichaam wel voelen vechten. Instinctief. Mezelf ´beschermen´ tegen een eventueel afscheid. Gelukkig konden ze voor Mace iets doen, zijn we chemo gestart en had ik het gevoel iets te kunnen doen. Dat heeft me er enorm doorgesleurd. Actie! Ipv toekijken.

Dat we nu terug even aan de zijlijn staat is lastig. Elke dinsdag is met een krop in de keel. Gedachten proberen verzetten. Normaal reed ik iedere dinsdag naar Leuven, en nu niet meer. Plots. Eind oktober zullen we pas weten hoe het ervoor staat binnenin. Akelig. De houvast is weg en dat is lastig. 

Loslaten. 

Rijkdom, verwerken, liefde & carpe fucking diem!