Dat komt binnen he

BAM... dat komt binnen hè... en tis helaas niks dan de waarheid. Mace heeft een bloedvergiftiging. Mijn arm schaapje.

Alsof het allemaal nog niet genoeg is moet je lichaampje nu ook nog kei hard knokken tegen 1 of ander vies beestje dat vermoedelijk via jouw poortkatheter naar binnen is gekropen en in je bloedbaan terecht is gekomen. Een niet-zo-steriele naald, een niet-goed-genoeg afgewassen hand of in bad met een klein gaatje in je borst... de oorzaak is onduidelijk. Maakt ook al helemaal niet uit. Je bent ziek, heel ziek. 

Klets, boem, baf 

"Mama ik heb niet zo'n leuk nieuws voor jullie, eigenlijk echt geen goed nieuws. En ik ga met de deur in huis vallen", zo begint de arts haar uitleg. Ze is zeker met de deur in huis gevallen. Al wist ik ondertussen wel dat er duidelijk iets aan de hand was. Er moest iets zijn. 

Mijn anders O-zo vrolijk ventje heeft de hele namiddag niets anders gedaan dan gehuild en gejammerd. Hij wist met zichzelf geen blijf. Hij had last, maar waarvan? Van een bloedvergiftiging dus. Best serieus plots en dat kwam wel onverwacht.

Ze ervaren geen pijn van een bloedvergiftiging maar wel een algemeen gevoel van onbehagen. Hij voelt zich miserabel, zo ver is duidelijk. De koorts piekt ook voortdurend. Arm, arm ding. Hij hangt heel de dag tegen mij aan met zijn vuurrode kaken en gloeiend lijfje. Bij mama is het dan toch nog altijd het beste. Al lijkt het vaak of niets nog goed is. Niet bij mama, niet in bed, niet in zijn vertrouwde buggy,... 

En nu? 

We starten onmiddelijk met antibiotica. Breed spectrum uiteraard, tot ze in het labo ontdekt hebben welke bacterie mijn schaapje zo ziek maakt en waar die goed op reageert. Dat hier heel wat tijd gaat overgaan is al snel duidelijk... toch grijpt het mij enorm naar de keel als de dokter uitspreekt dat we vermoedelijk 14 dagen in het ziekenhuis gaan moeten verblijven. 14 dagen... 2 weken... zonder bezoek, zonder Lewis, alleen papa mag 1 x per dag langskomen. 

De dokter verontschuldigd zich wel 10 keer als ze ziet dat ik vol tranen schiet. Je zou voor minder even de moed in je schoenen laten zakken. Bloedvergiftiging... 2 weken antibiotica... Lewis... Pff en daarbovenop voel jij je rotslecht en huil jij praktisch de hele dag. Dat weegt ook door. Ik hoop dat de antibiotica snel zijn werk mag doen en jij je snel iets beter mag voelen. 

Kort op de bal

De dokter sluit het gesprek af door te zeggen dat ze hem heel goed in de gaten gaan houden. Meestal komen bacteriën pas na 3/4 dagen uit de kweek, dat die bij Mace al binnen 24 uur zichtbaar was doet vermoeden dat we te maken hebben met een heel vies beestje. Klein lichtpuntje is dat Mace zijn witte bloedcellen (en andere bloedwaarden) voorlopig heel goed staan ondanks de chemo van maandag. Het is even bang afwachten en de dokters gaan kort op de bal spelen en bijsturen waar nodig. Ik heb wel vertrouwen in hen. Ze zegt me dat ze er alles aan gaan doen om ons zo snel mogelijk naar huis te kunnen laten gaan. We moeten ons vastpinnen op 14 dagen en elke dag dat ze daaraf kunnen pitsen is er eentje. 

Energieshotje