Guess who’s back

Brrrrrr... iets waar ik spontaan koude rilling bij krijg en altijd angst voor heb gehad gebeurde gisterenavond. Wij lagen zelf ook al even in ons bed toen ik plots Mace hoor overgeven. Zo grellig! In zijn slaap (dus al liggend), hoor ik hem braken. Ik haast me de trap af en ja hoor... ik vind hem terug in zijn eigen hoopje braaksel. Zo'n zielige setting... 

Ik til hem snel uit zijn bedje en leg hem op het verzorgkussen. Zijn hoofdje raakt mijn borst even kort en er gaat onmiddelijk een alarmbelletje af. Koorts! Die voelt warm aan... Ik ontdoe hem eerst van zijn vieze pyjama en fris hem beetje op waarna ik zijn temperatuur meet. 38,7. We have a winner. 

Ik neem een frisse pyjama uit zijn kast en breng Mace in zijn body naar Jim in ons bed boven waar Lewis ook al lekker bij ligt ondertussen. Twee verdiepen lager neem ik contact op met Leuven. De kinderarts besluit redelijk direct dat we sowieso nu langs moeten komen voor klinisch nazicht en bloedname. Snel een zak maken, verstand op 0 en richting Leuven. 

Middernacht 

Om 10 minuten na middernacht komen we toe in een (bijna) verlaten parking van het uz Leuven. Toch ook een beetje spooky. Het anders o-zo drukke ziekenhuis valt ook stil 's avonds. Of toch min of meer want achter gesloten deuren gebeurd er natuurlijk een hele hoop. 

Eens boven op dienst vliegen de verpleegsters er onmiddelijk in. Eerst word Mace terug wat opgefrist want toen we de parking binnenreden moest hij alweer braken. Dan prikken ze zijn poortje aan voor bloedname, zakje om urine op te vangen kleeft al op de juiste plaats en ook een neus -en keelstaal en de befaamde Coronatest worden opgestuurd. (Coronatest #3 voor Mace trouwens!) 

De dokter probeert Mace na te kijken maar hij maakt het hem alles behalve simpel. Mace is echt over zijn toeren en zo verdrietig. Het is dus absoluut niet gemakkelijk om naar de longen te luisteren bv. Op het eerste zicht ziet het er allemaal oké uit en besluit de dokter om ons te installeren voor de nacht om zo de resultaten af te wachten. 

Slaapwel Leuven

Onze kleine held is net geïnstalleerd in zijn bedje en bijna in slaap wanneer zijn maagje besluit om alles er terug uit te gooien. Heel zijn bedje onder. Mace wordt terug opgefrist, proper bed en we beginnen aan poging 2. 

Rond 02u00 vallen we allebei in slaap. 

Een paar minuten na 4 uur word hij wakker. Over zijn toeren. Verdrietig. En ja hoor... ook terug koortsig. Ik duw op het belletje om de verpleging te bellen en zij bellen even met de dokter. "Dafalgan toedienen en nog niet starten met antibiotica", luid zijn advies. Mace zijn witte bloedcellen staan deze keer best goed en daarom starten we niet onmiddelijk aan 3 dagen antibiotica. Er is dus nog hoop op een weekend thuis. 

PleasePleasePlease

Een weekend thuis... ik hoop het zo! Het ging zo'n leuk weekend worden en ik heb er naar uit gekeken. Zo typisch dat het weer even niet loopt zoals gepland. Om moedeloos van te worden. Mace gaat voor... sowieso... maar soms wens je toch even dat ons leven niet zo 'on hold' staat zoals nu. Even niet in het teken van ziekenhuizen, dokters en naalden. Maar ik ga niet klagen! Want er zijn gezinnen die hier veel langer moeten verblijven en wiens leven veel langer on hold staat. Het kan altijd erger. 

En dan nu...