Voortdurend moeten we alert zijn voor zieke mensen, bacteriën, hygiëne,... Deze week maakt onze Lewis het extra spannend en uitdagend want hij werd zelf ziek.

Hij werd 's nachts wakker met 39,2, die ochtend steeg hij zelfs ondanks de medicatie naar 39,6. Hmm... niet echt iets voor onze Lewis want die maakt echt bijna nooit koorts. Afspraak gemaakt bij de kinderarts en daar konden we diezelfde middag nog bij terecht. Hoe sneller we weten wat er aan de hand is, hoe gerichter en gepaster we kunnen reageren voor Mace én des te sneller is onze Lewis er terug bovenop natuurlijk! 

De diagnose luidde als volgt: vocht achter beide oren, groene snotslijmen in de keel en een ontstoken keel. Er werden staaltjes genomen en hij mocht thuis verder uitzieken. De dag nadien kregen we te horen dat de keelontsteking veroorzaakt wordt door de streptokokkenbacterie. Vies beestje waar ieder kind wel eens mee te maken krijgt. Voor ons iets enger omdat een bacteriële infectie voor Mace zou betekenen dat hij 3 dagen opgenomen wordt in Leuven om antibiotica te krijgen via het infuus. 

Wij doen dus ons best om die 2 aapjes uit elkaar te houden,zo goed als mogelijk, maar Lewis begrijpt uiteraard totaal niet waarom hij niet bij zijn lieve,kleine,schattige broertje mag zijn. Hij is er zo dol op. Ondertussen hopen, bidden, duimen wij dat Lewis er snel bovenop is en dat Mace gespaard blijft. Wij hebben geen zin in een verlengd weekend in hotel Leuven. 

Check-up 

Deze week moeten we 2 keer tot in Leuven rijden om Mace zijn bloedwaarden te laten checken. Dinsdag en Vrijdag. Op dinsdag was alles redelijk hetzelfde gebleven, enkel de bloedplaatjes wat gezakt maar niks dramatisch. Vrijdag is alles gezakt maar hij staat nog steeds goed genoeg om niets bij te moeten krijgen.

Deze keer worden we wel gewaarschuwd om extra waakzaam te zijn bij spontane bloedneuzen, vele blauwe plekken,... Zijn bloedplaatjes staan nu nog nét hoog genoeg om niets bij te krijgen maar het is moeilijk te voorspellen of zijn lichaampje zich nu herpakt en alles extra begint bij te maken óf dat hij toch nog iets lager gaat zakken want de Carboplatine (de zwaarste chemo) heeft wel de neiging om een lange tijd zijn bloedwaarden te laten zakken. 

Mama's werk

Ik kreeg deze week al een paar keer de vraag.. "ga jij nog kunnen gaan werken?".. Zolang Mace bezig is met dit traject gaat dat niet, zo ver is duidelijk.

Naar een onthaalmoeder gaan is een veel te groot risico voor besmetting wat dus zou maken dat hij voortdurend ziek is en aangezien wij bij koorts richting Leuven moeten zou ik van mijn werkgever enorme flexibiliteit moeten verwachten om constant onmiddelijk te mogen/kunnen vertrekken. Ziek zijn is ook uitstel van het schema want dan mag hij geen chemo krijgen. Onbegonnen werk. Dan spreken we nog niet over de momenten dat hij chemo heeft gekregen en zich echt niet lekker voelt in zijn vel, hij moet overgeven en heel veel huilt omdat hij niet begrijpt wat hij voelt. Op die momenten heeft hij vooral nood aan zijn eigen vertrouwde omgeving en veel mama/papa-liefde.  

Mace zal dus de komende tijd mijn klein baasje zijn. Er kruipt sowieso al enorm veel tijd in Mace zijn traject. 2 hele dagen per week zijn we kwijt aan bloedname of chemo, Mace moet 1 a 2 keer naar de kinesist, het ontsmetten van zijn speelgoed, de hele boekhouding die er bij komt kijken, papierwerk en vragenlijsten die blijven komen, planningen maken, zijn eten afstemmen op hetgeen hij extra nodig heeft, apotheekbezoekjes,... Ik durf echt wel stellen dat Mace mijn halftijdse job is en dat de tijd die over blijft kruipt in het standaard moeder zijn, huishouden,... 

Ik mis het wel om "Juf Eline" te zijn. Ik doe mijn werk écht heel graag. Onze typische kleuter Lewis verzacht het gemis wel een beetje. Ik hoop ooit terug aan de slag te kunnen en een fijn plekje te vinden waar ik mijn ei kwijt kan, met hopelijk een directie die mij kan begrijpen en mijn "rugzakje" erbij neemt. Leuven zal ons de eerste jaren sowieso nog blijven achtervolgen.

Uiteraard wil ik nu nergens anders zijn dan dicht bij Mace zodat ik hem constant kan beoordelen en in de gaten houden. Elke hap, elke zucht, elke stap zal ik er bij zijn. Moederen tot de max én af en toe hem even uit handen proberen/durven geven om iets voor mezelf te doen of voor ons als koppel. Mijn mannen hebben me thuis nu veel harder nodig dan eender welke werkgever.