Herstellen en bekomen

"Sommige mensen hebben nooit het geluk gehad om hun held te ontmoeten.. en ik heb mijn held op de wereld gezet." 

Onze kleine held. Een titel die hij meer dan eer aandoet. Onwaarschijnlijk. Dagen van slecht voelen, niet te verdragen hoofdpijn, zicht dat verminderd, geen eetlust,... Ons mini mensje heeft zich echt rot gevoeld de afgelopen dagen. De verschijnselen van overdruk in de hersenen zijn er geen leuke en zorgen voor heel wat ongemakken legt de dokter ons uit. Kinderen zijn zo ongeloofelijk sterk. Zet een volwassenen in deze situatie en die houd het niet uit. Kinderen leven heel erg in het NU. Als ze zich NU goed voelen zijn ze ook NU blij, happy en vrolijk. Dat is hun grote kracht. Het eeuwige positivisme. Kunnen wij, als grote mens, vaak een voorbeeld aan nemen. 

Herstellen van de operatie

Mace hersteld weer bewonderingswaardig goed en snel. Zaterdagochtend voelt hij zich niet zo lekker. Hij is misselijk van de operatie en moet zelfs even braken. Ik wou hem graag wat opfrissen maar beperk me tot zijn snoetje want hij vind het niet comfortabel. Dat kan wachten dan... 

Tegen de middag voelt hij zich duidelijk beter. Hij krijgt nog wel systematisch pijnmedicatie maar toch... Er kan zelfs een lachje af en hij speelt een tijdje met zijn rammelaars. Dit is onze Mace terug! En dat heerlijke glimlachje vanachter zijn tutje. Ik voel mijn moederhart verwarmen. Ik ben zo trots op jou Mace! Ik zie je ongeloofelijk graag!

Ook het bezoek kan hij goed verdragen. Geluid of licht storen hem niet. Het bezoek wuift hij uit met een dutje. Even rusten. 

De fabriek 

Ookal stopt de fabriek hier in het weekend altijd even met draaien tóch is er altijd wel van iedere afdeling iemand van wacht en komen ze Mace heel regelmatig checken. 

De assistent van de neurochirurg verlost Mace van zijn verband want die tegendruk heeft hij nu niet meer nodig. Mace ziet er echt opgelucht uit als het verband er af is. Stapje in de goede richting. Nu kleven er alleen pleisters op zijn littekens. 

Dokter De Vloo wipt onze kamer ook nog binnen. Hij neemt nogmaals zelf de tijd om Mace na te kijken en laat me ook het buisje voelen. Over zijn ribbenkast voel je echt de tube zitten. Beetje vies maar we kunnen er niets aan misdoen. Ik vind het onwezenlijk wat de geneeskunde al kan en ben daar heel dankbaar voor. 

Het is nog een beetje onduidelijk hoe de volgende dagen eruit gaan zien. Mace zou nog een nieuwe echo moeten krijgen van zijn hoofdje en wij moeten nog de beelden van de MRI bespreken. Ik vrees dat we pas op dinsdag iets gaan weten aangezien dat hun "bespreking"-dag is maar hoop echt sneller officieel nieuws te krijgen. Na de (voorzichtig) positieve comment van de neurochirurg over de beelden zijn wij wel heel erg hoopvol. 

Hoe gaat het met ons? 

Dikwijls krijg ik de vraag hoe het gaat met ons. Ik weet het eigenlijk zelf niet. We houden ons goed. We herpakken ons als we het moeilijk krijgen. Gisteren liep mijn emmertje 2 keer over... Alles kwam zo onverwacht. De spanning zat er al goed in voor de geplande MRI op dinsdag 11 februari en ik kon er niets anders meer bijpakken. Plots komt er dan een hele boterham bij. Heel onvoorzien. 

Op zo'n momenten heb je gewoon geen andere keuze dan de bom die ze droppen doorslikken en je volledig te focussen op je kind. Je probeert na te denken en nog nuttige vragen te stellen. Of je het nu wil of niet. De operatie volgt tóch. 

Mace werd doorheen de namiddag en vooral na 18u ook gewoon echt niet goed. Er zat geen leven meer in. Die leek zich in een soort comateuze situatie te bevinden. Echt niet oké. Er moest gehandeld worden. Hoe sneller hoe liever. Je wil je kind niet zien afzien dus op een bepaald moment kijk je zelf uit naar die operatie want dan gaan ze hem eindelijk helpen. 

Uiteraard is het dubbel. Ik moest voor de 5de keer een blad ondertekenen waarmee ik toestemming geef voor narcose, ze gingen voor de 3de keer snijden in dat perfecte lijfje, zijn 5de litteken is een feit,... Dat schaapje is 6 maand en heeft potverdorie al 2 ingebouwde systeempjes. Onwezenlijk toch? Maar het is voor zijn eigen goed. We kunnen niet anders. 

Toen de chirurg voor de operatie uitsprak dat hij de mri beelden vergeleken had met die van 3 maand terug en vond dat de tumor er kleiner uitzag, gaf hij ons dat sprankeltje hoop dat we nodig hadden om ons doorheen de avond te sleuren. 

Het doorbellen van informatie naar de familie laat ik meestal aan Jimmy over. Ik krijg het vaak niet over mijn lippen, alleszins niet zonder de grond onder mijn voeten te voelen wegzakken. Jim neemt dat deeltje dus voor zijn rekening en ik schrijf de blog. Het is wel erg. Sommige gesprekken grijpen hem ook zo naar de keel dat hij verslagen terug komt. Ik denk dat wij ons vaak ook sterk houden of sterk voordoen om de mensen rondom ons te sparen. 

We worden wel vaak gewaarschuwd dat onze "klop" nog gaat komen. En dat is waarschijnlijk ook wel zo. Maar nu is er geen tijd en geen ruimte om te breken. We moeten ons vastbijten in Mace zijn strijd en samen met hem er alles aan doen om dat akelige beest te verslaan. En wij gaan dat kunnen! Watch us! 

#TeamMace