Nieuwe dag, nieuwe operatie

Perfect klein mensje 

Ik schrijf dit eerste blokje met een enorme krop in mijn keel.. want jij ligt weer op de operatietafel. Het voelt zo onnatuurlijk om mensen de toestemming te geven om in je mini-lijfje te snijden én dat is wat ze letterlijk vragen.. met handtekening en al.

Vanmorgen toen ik je aan het verschonen was en je pyjama moest ruilen voor een operatieschort bekeek ik nog eens even je perfecte kleine lijfje. Wat had mijn lichaam zo zijn best gedaan 9 maanden lang om van jou dit perfecte mensje te maken. En nu.. 4 maand later.. gaan ze daar wéér in snijden. Voor de tweede keer. Weer een litteken dat ons dagelijks gaat herinneren aan vandaag. 

De operatiezaal is meer als de helft kleiner dan de vorige. Deze operatie is dan ook veel onschuldiger als diegene tot in de helft van je schedel. Deze keer staat ons wel heel veel volk op te wachten. Er staan wel 12 mensen rond de operatietafel. Telkens een prof en een student en dan nog wat verpleegkundigen. Ze stellen zich 1 voor 1 voor en zijn onder de indruk van je prachtige blauwe ogen. 

De chirurg legt uit dat ze 2 maten poortcatheters hebben voor kinderen en ze gaan proberen om de grootste te gebruiken, als daar de plek voor is tenminste. Die grootste zou de beste zijn qua kwaliteit én ook gewoon veel gemakkelijker om achteraf telkens aan te prikken. Er zal sowieso 1 sneetje nodig zijn en misschien zelfs 2. Alles hangt af van hoe je grote aders richting je hart lopen. 

Mama en Papa wachten je op in je kamer en zijn vliegensvlug weer bij je! Droom lekker klein scheetje van ons. 

De ontwakingszaal

Rond 10u komen ze ons op de kamer vertellen dat je operatie klaar is en je richting ontwakingszaal wordt overgebracht. Alles verliep naar wens, oef! Wij reppen ons die richting uit met een routebeschrijving in onze handen om onze weg te vinden in die eindeloze keldergangen. 

Nog voor we binnenstappen in de ontwakingszaal horen we je al huilen. Ow, zei ik huilen? Ik bedoel eerder krijsen. Je hebt honger, voelt je ongemakkelijk én een vreemde verpleegster probeert met alle goede wil van de wereld je te troosten op haar arm, maar jij wil maar 1 ding: mama. 

Bij mij ben je redelijk snel op je gemak. Je drinkt een beetje en valt in slaap. Een flinke dut op mama's arm... Ik denk dat we de tijd van dit dutje allebei even heel erg nodig hadden om bij te tanken en te bekomen. Het is weeral voorbij. Hopelijk volgen de operaties zich vanaf nu minder snel op en laten ze je even met rust, kleine man. Het is ook allemaal niet niks.

Sukkels

Eens op de kamer komen ze ons zeggen dat er een grote bloedname nodig is. Dit kan ook al via de poortkatheter gebeuren dus zou echt heel gemakkelijk moeten gaan en Mace zou er niets van mogen merken. Tijdens de operatie hebben ze de Port a cath onmiddelijk aangeprikt zodat ze hem nu (normaal gezien) niet meer moeten lastigvallen met naaldjes en prikjes. 

Eerst begint er een student aan het voorbereidende werk en dat gaat allemaal vlot. Tot ze de catheter wilt spoelen en er geen druppel spoeling door de spuit in het draadje van de katheter wil doorlopen. Eerst probeert de ervaren verpleegster een andere spoelingspuit, andere koppeling, haalt er een collega bij, nog niks... en dan zit er niks anders op dan dit naaldje verwijderen uit de poortkatheter en hem dan onmiddelijk opnieuw aanprikken. 

Geen pretje. Terwijl mijn hart breekt van Mace zijn (duidelijk pijnlijk) geschreeuw besluit mijn hoofd bij het zien van de naald om duizelig te worden. Ik kan goed tegen naalden, prikken en bloed maar als je een naald ziet van 2-2,5 cm die verdwijnt in de borst van je baby dan houd het even op. Ik kan maar beter wennen aan dat geprik want dit zal elke chemosessie opnieuw moeten gebeuren. Dan weliswaar met een verdovende pleister. 

Vermoedelijk is er beneden niet goed gespoeld geweest en zorgt dit nu voor problemen. Dom. Ook nemen ze normaal een RX foto na de operatie maar daar vinden ze voorlopig nog niets van terug in de computer.. de vraag is dus of dat wel gebeurd is. De verpleegster zegt dat ze er sowieso op aan gaat sturen bij de dokters voor een RX foto want we moeten 100% zeker zijn dat alles goed zit. Voorlopig hangen ze Mace aan een infuus met wat extra suiker en water om zo een constante flow doorheen zijn aders te hebben.