Zondag zonder zon

Ironisch genoeg duurt het langste weekend uit ons leven ook écht een uur langer want het uur wordt verzet. Niet dat dat ene uurtje veel verschil maakt maar we hebben er toch al mee "gelachen". Tot vanmorgen keek ik écht uit naar maandag want dan begint de fabriek hier terug te werken, zien wij terug dokters en gebeuren er weer onderzoeken. Toch voel ik me sinds vanavond eerder down dat het weekend bijna gedaan is. Morgen of dinsdag gaat onze bubbel doorprikt worden en gaat er sowieso een hele harde realiteit ons in het gezicht slaan. Hoe hard die zal zijn... zal de tijd uitwijzen... 

Mijn hart huilt 

Jimmy kreeg gisteren al zijn klap in het gezicht... de mijne kwam vandaag pas. Je loopt de gang op om even je gedachten te verzetten en plots sta je oog in oog met 2 ouders en een kindje. Op de gezichten van de ouders zie je maar 2 dingen: zorgen & ongerustheid. Het meisje ziet er eerder uitgeput uit. Geen haartjes meer, wél een mooie doek op haar hoofd. Ze vecht tegen kanker. Jim kwam een kindje tegen van Lewis zijn leeftijd... hard... Het kindje dat ik zag was iets ouder, toch even oneerlijk. 

Plots denk je: SHIT, mijn baby ligt op dezelfde afdeling en wij weten nog niet of onze toekomst er zo gaat uitzien. 

Lewis

Ons 1ste kadeetje, in februari 3 jaar, begrijpt er al goed allemaal niet te veel van. Je mag niet vergeten dat voor hem Mace bezoeken in het ziekenhuis gelijkstaat aan iets leuks.. In het ziekenhuis heeft hij zijn broertje voor het eerst ontmoet. Toen was het feest. Ongetwijfeld zal Lewis als geen ander aanvoelen hoe mama en papa zich voelen. Hoe we worstelen om ons sterk te houden voor hem en Mace. 

Gisteren had Mace een T-shirt met korte mouwen aan en kon je het verband van zijn infuus goed zien zitten. "Mace'je pijn?" vroeg hij. "Euhm, een heel klein beetje pijn maar. De dokter deed 'prik'". Hij neemt genoegen met de uitleg. Sterker nog... Hij wil ook zon mooi verband. Gekke Lewis. Vandaag het verband toch maar verstopt onder lange mouwtjes. 

Voor Lewis wordt goed gezorgd! Hij heeft de liefste grootouders die hem als een kleine koning opvangen en met heel veel liefde een beetje extra verwennen. Compenseren. Want hij mist ons wel. Als hij op bezoek komt is er altijd veel tijd voor knuffels en kusjes. Hij tankt bij, maar wij ook! Wij zien je graag lieve Lewis. Morgen vertrekt hij ook mee naar Centerparcs, wat gaat dat genieten zijn! Ook al zouden wij normaal mee genieten zal het voor Lewis toch echt een zalige week worden! Ongetwijfeld! 

Aan je zijde 

Jimmy wilt heel erg graag dat ik even naar huis rij om mijn gedachten te verzetten. Ik kan dat niet. Ik wil dat niet. Wat als er iets gebeurd? Ik ben minstens 3 uur weg... en dan moet ik me al haasten. Dat is het nadeel van een ziekenhuis zo ver van huis. Ik heb het vanmiddag aangedurfd om samen met Sandra (mama van Jim) naar het winkeltje te wandelen. Dat was al een stap. Toen we terug kwamen was Mace helemaal over zijn toeren! Toeval... maar toch... hij heeft mij nodig. Hij kent mij het beste. Ik verlaat dit ziekenhuis NIET zonder dat jij mee gaat Mace. 

Bezoekjes

Ook vandaag mochten wij van geluk spreken dat onze kamer bijna nooit leeg was. Op iedere moment van de dag was er wel iemand om ons af te leiden. Gesprekken over het dagelijkse leven, leuke plannen, de rit hier naartoe, af en toe proberen we ook wel iets te vertellen over Mace. Vol goede moed starten we het gesprek maar het eindigt vaak met een krop in mijn keel en een traan op mijn wang. Ik herpak me snel en we ontwijken even het onderwerp. 

Ik kreeg de afgelopen dagen al vaak de vraag of mensen ons een kaartje mochten toesturen. Wie me op facebook heeft zal al gezien hebben dat het UZ Leuven een dienst verleent om een gratis kaartje te sturen en dat wordt dan hier bij ons afgeleverd 2 dagen later. 

Hierbij de nodige gegevens: 

Naam & voornaam: Mace Janda 

Woonplaats: Putte 

Eenheid: 4 - kinderoncologie 

Kamer: 10 

https://www.uzleuven.be/index.php/nl/stuur-gratis-wenskaart

Heel veel vraagtekens