MRI 7/8/23

Er zijn andere plekken om je 'anniversary' te vieren dan in het ziekenhuis, maar oké: we zullen het met het UZ moeten doen dit jaar. HAPPY 11 YEARS BABY 🫶 Ik schrijf het hier... want door de zenuwen die de MRI met zich meebrengt hebben we het compleet aan ons laten voorbijgaan. Dat begrijpen jullie vast wel. Desalniettemin heel erg blij dat we er wederom als team voor Mace kunnen zijn.

Home sweet home?

Normaal is een bezoek aan de dagzaal écht thuiskomen. We kennen iedereen en iedereen kent ons. Vandaag was dat toch net allemaal even anders. Er zijn enorm veel nieuwe gezichten in de dagzaal, wat maakt dat het allemaal weer even erg onwennig aanvoelt. Ook de kindjes zijn allemaal onbekenden voor ons. Allemaal kindjes in de startschoenen van hun traject. Je denkt altijd 'alleen' te zijn, maar geloof me... kinderkanker raakt vele huisjes. 

Ondanks de vele nieuwe gezichten is Mace wel op zijn gemak. (Thank god) Nu en dan komen er verpleegsters die hij wel kent even dag zeggen, wat maakt dat hij onmiddellijk in zijn element is. Alles verloopt erg vlot en in no time is zijn poortkatheter aangeprikt en zijn we klaar om richting MRI te vertrekken. 

MRI

Vanaf we richting MRI vertrekken merk ik dat Mace wat zenuwachtig begint te worden. Mama moet mee op bed en hij wil tussen men benen zitten, lekker veilig. Zo gezegd zo gedaan... samen op het grote bed worden we door het ziekenhuis gereden. 

Beneden is het even erg confronterend. Er zitten nog twee kindjes te wachten op een scan. Zij zijn al iets ouder en gaan zonder narcose een eenmalig avontuur tegemoet. Voor ons natuurlijk een heel ander verhaal, een verhaal met eindeloos veel hoofdstukken. Wanneer de mama van het andere kindje vraagt waarvoor wij juist in het ziekenhuis zijn, hou ik men adem al in. Jimmy is beter in dit soort gesprekken. De blik in haar ogen wanneer hij een kleine samenvatting geeft van Mace zijn verhaal spreekt boekdelen. Ik kan er niet zo goed tegen. Buhh. 

Nadien is het terug showtime voor mama. Ik praat Mace er door tot hij in slaap gebracht word door de anesthesist. All good. Hij doet het suuuuper flink. 

Resultaten

Op voorhand had ik een belafspraak gekregen op 22 augustus. Belachelijk lang wachten. 15 dagen gek worden. Ik informeerde natuurlijk bij de eerste dokter die ik zag direct of dat niet vervroegd kon worden. Zij ging op haar beurt informeren bij de prof en dan zou ik het wel online zien dat mijn afspraak al dan niet aangepast zou worden. 

Jullie begrijpen vast dat ik bijna een hartaanval kreeg toen wij rustig een middagje aan het shoppen waren en mijn telefoon overging met op het scherm een '+16'-nummer uit Leuven. Sneller bellen is ALTIJD al slecht nieuws geweest. Met een trillende stem beantwoord ik de telefoon. Aan de andere kant van de lijn spreekt de assistent mij toe: 'Goedemiddag, het is assistent-kinderoncologie dokter x. Ik bel ivm de MRI van Mace. Alles was goed hoor mama. De tumor is stabiel gebleven en de cyste neemt stelselmatig verder af, zoals we het graag zien.' Ik kan instant terug ademen. Wat een opluchting!!! Het is goed!!! Ze sluit het gesprek af met de bloedresultaten, waaruit een aantal afwijkingen te zien waren op hormonaal niveau. Niets om ons nu zorgen over te maken, wel iets om verder op te volgen. Het staat als agendapunt op de volgende vergadering, en verder laten wij het even los. 

De scan is goed!! Dat is het belangrijkste!! De volgende scan plannen ze voorzichtig in binnen 4 maand, ipv 3 maand. 🫶