Let´s call it a day

Braken

Onze kleinste vriend is al een paar dagen uit zijn doen. Duidelijk niet lekker in zijn vel. We houden al sinds zondag onze adem in dat hij hopelijk niet ziek zou gaan worden. 

Onze normaal altijd vrolijke deugeniet verandert de laatste dagen in een vingerknip naar een hoopje ellende. Niets goed, enkel mama en zelfs dat lijkt soms niets te helpen. Echt zielig om aan te zien. 

Wanneer hij dinsdag al brakend opstaat houden wij onze adem al serieus in. Overgeven is het #1 symptoom dat wij in de gaten moeten houden in verband met een mogelijke overdruk in de hersenen door een falende drain. We weten dat dat ding vroeg of laat aan vervanging toe gaat zijn, alleen jammer dat daar telkens een operatie aan gekoppeld zit. 

Ik maak al snel een afspraak bij de huisarts en kan daar dezelfde dag nog langskomen, maar wanneer Mace doorheen de voormiddag alleen slechter lijkt te worden besluit ik ze al op te bellen tijdens het beluurtje. Ze raadt me aan om niet te twijfelen en rechtstreeks naar het plaatselijke ziekenhuis te rijden om uit te sluiten dat het effectief die verdomde drain is. De risico´s zijn te groot om af te wachten. Ik maak alvast een zak met gerief en bel met Jimmy. Hij vindt het plaatselijke ziekenhuis ook absoluut geen goed idee. Telefonisch overleggen met Leuven dan maar. Snel krijg ik de raad om direct tot daar te rijden. Ze verwachten ons op de dagzaal oncologie.  

De rit naar Leuven was een om in de boekjes te schrijven... Ik draai net autostrade op en hoor Mace serieus braken. Op de pechstrook schat ik de situatie in... ja... niks dat ik op een smalle pechstrook kan oplossen, dus richting eerste afrit. Mace hangt van kop tot teen onder, ik kleed hem om en probeer zijn stoel te redden, desondanks gaat Mace de rest van de rit in Lewis zijn stoel. Mopje toch. 

Blij weerzien

Op de dagzaal is het een blij weerzien. "Blij", want we zijn hier natuurlijk voor niets leuks. Mace is compleet overstuur ondertussen. Een hoopje ellende. Ik moet heel erg veel moeite doen om de arts uberhaupt te verstaan. Mace hangt tegen mij aan maar slaagt voortdurend met zijn hoofd van links naar rechts. Hij weet met zichzelf geen blijf. Zo zielig. 

De arts kijkt Mace na en vind hem ook erg prikkelbaar. Het lijkt er inderdaad op dat hij hoofdpijn heeft. Ze vertelt me dat ze gaat overleggen met de prof maar dat zij een CT en echo zou aanraden. 

We krijgen een bedje toegewezen op de dagzaal en de boodschap dat Mace nu nuchter moet blijven voor de zekerheid. Ze zijn druk aan het heen en weer bellen, komen me vertellen dat zijn bloed goed is en dat ze alleen nog wachten op de CRP (= Ontstekingswaarden). Als de CRP hoog zou zijn, of verhoogt, kunnen we uitgaan van een infectie. Wanneer ze me iets later komen vertellen dat de crp waarden normaal zijn, zakt de moed me toch even in de schoenen... zou het dan toch die drain zijn? Ligt Mace straks weer op de operatietafel? 

Ct en echo

´First things first´, zeg ik tegen mezelf. Ik probeer me wat moed in te praten maar het stressniveau is weer onmenselijk hoog. Ik probeer rust uit te stralen voor en naar Mace maar dat is verdomd lastig. Hier wen je nooit aan. Die constante druk. Die constante kans dat er iets misgaat. Die constante stress. 

Een stagaire vanop de dagzaal vergezeld me naar de CT-SCAN en de echo. Het was blijkbaar een heel geregel om een plekje te vinden, maar Mace mag op de volwassenafdeling onder de ct-scan en op spoed zal de echo gebeuren. Wie gasthuisberg kent zal beamen dat we vandaag zéker aan onze 10000 stappen zullen geraken. De stagaire sturen ze blijkbaar mee om ervoor te zorgen dat ze wel zeker rustig en geduldig omgaan met Mace. Nu ja, dat had mama (aka momzilla in stressvolle omstandigheden) ook wel bewaakt, maar het is wel een fijn gevoel dat er iemand mee gaat en je niet alleen ronddwaalt in die eindeloze gangen. 

De CT duurt enkele minuten maar Mace is volledig in paniek... ik hang over hem, streel zijn wang en zing zijn lievelingsliedjes in de hoop hem te kalmeren maar het gaat moeizaam. Die angst in zijn ogen... mijn moederhart aan diggelen. 

De echo verloopt al even lastig. Mace heeft het zo gehad. Ik begrijp dat vriendje. Weer zoveel indrukken en als je je dan echt niet lekker voelt.

Op hotel