Vaarwel lief engeltje

Zoals jullie konden lezen op de Supermace pagina verliet kanjer Alissa eerder deze week onze wereld. Heftig... 

Ik las het berichtje van de mama van Alissa in de vroege avond en het nieuws sloeg best hard in m'n gezicht. Kinderen die vechten als kleine leeuwen gaan dus écht dood... deze wereld is écht zo hard... dit is zó zó zó oneerlijk. Ik kan niets anders doen dan huilen. De tranen stromen over mijn wangen. Hoe is het mogelijk. Waarom?! 

Plots dreigt de dood heel hard en maak ik me zorgen. Egoïstisch. Want Mace doet het voorlopig goed! Hij is vrolijk! Hij geniet ten volle van het leven, naast het deeltje dat hij in het ziekenhuis doorbrengt. Het komt gewoon plots weer heel dichtbij. Kanker. Kanker is écht zo wreed, neemt je alles af wat je lieft had, neemt je identiteit over. Vies beest! 

Terwijl de tranen over mijn wangen blijven rollen, raap ik al mijn moed bij elkaar om iets te bestellen voor de familie van Alissa. Iets klein. Attent. Om te laten voelen dat ze niet alleen zijn. Onbenullig, maar toch voelt het juist zo. 'In gedachten zijn we bij jullie'. 

Eerder diezelfde dag stond ik even stil bij de vzw en wat we doen voor Mace en voor andere kinderen en vooral dat de kans er wel eens in zou zitten dat we van dichtbij geconfronteerd zouden worden met 'de dood'. Hoe zou ik daar mee omgaan? Kan ik dat wel aan? Want ik heb zo'n klein hartje als het op kinderen aankomt... van kinderen moeten ze afblijven. Dit maakt mij zo verdrietig. Maar de realiteit haalde mijn gedachten in. 

Lieve Alissa... rust in vrede... ik hoop dat je kan spelen tussen de regenbogen, in de oneindige weide van prachtige bloemen. Zonder pijn. Zonder kwaaltjes. Met al je engel-vriendjes. Waak over je mama, je papa, je hele gezin, je familie en al wie je lief had. Je hebt gestreden, je hebt je rust verdient. Slaapzacht. Én ik beloof je, Mace strijdt verder in jouw voorbeeld, met jouw levensmotto! Namelijk: NEVER EVER GIVE UP! We won't. NEVER EVER! 💛

Gedachten verzetten 

Even aan iets anders denken... ik schrijf nog beetje over onze Mace. Kop op! 

Rechts

Dat rechts Mace zijn "zwakkere" kant is wisten we al wel langer. In zijn armpjes uit zich dat in stijfheid, vaak gespannen, gebalde vuistjes ... maar de kinesist maakte afgelopen weekend duidelijk dat het in zijn beentjes eigenlijk net hetzelfde is. Ten nadele van rechts. Ik vraag uiteraard onmiddelijk of dat toeval is of iets te maken heeft met de tumor of de eerste operatie of ??? 
Maar daar kan ze geen antwoord op geven, ook niet of het zo gaat blijven of dat hij dat gaat rechttrekken met de tijd en met veel therapie. Maar we zien het wel. Ik maak me er niet meer druk in (of probeer dat toch).

Mace maakt zo'n grote sprongen en we zien hem vooruitgaan en zolang dat gebeurd zal ik een trotse mama zijn. (en anders ook hoor!!) 

Nieuwjaar 

We gaan nu bijna het nieuwe jaar in. 2021... Ik weet niet met wat voor gevoel we deze keer het nieuwe jaar ingaan. Het is zo'n raar jaar geweest.

Mace zijn ultieme hoogtepunt zal uiteraard het einde van de chemotherapie zijn. Jammer genoeg is voorlopig nog onduidelijk wat er daarna volgt en dat maakt ons wel wat onzeker. We zien/horen het wel als het zover is. One step at a time. 

Ik schreef dit jaar zelf een nieuwjaarsbriefje van Mace voor zijn familie en zal die ook hier delen als iedereen die hem eerst moet horen gehoord heeft. Stay Tuned. 

Wij wensen iedereen alvast een leuke jaarovergang en hopelijk een beter 2021!!!