Zo sterk en stoer als een olifant

Relativeren 

Vandaag ging sowieso een heel spannende dag worden. Normaal zou je vandaag starten bij onthaalmama Wendy en ging mama terug voor wat kleutertjes zorgen. Spannend.. ik zou gegarandeerd een traan gelaten hebben om je achter te laten en de minuten aftellen tot ik je terug kon gaan halen. Onwezenlijk dat het nu ook spannend is en mama ook een traan heeft gelaten en nu geen minuten maar seconde aftelt want jij ligt nu op de operatietafel. Alles is plots zo relatief... 

Geruststellend

Toen we gisterenavond toekwamen in Leuven kwam de neurochirurg die vandaag de operatie uitvoert nog even langs op de kamer om ons antwoord te kunnen geven op eventuele vragen. Ik had tijdens onze paar daagjes ertussenuit wel een aantal vragen in mijn gsm gezet zoals: 

Hoe groot is de kans dat er effectief zenuwen worden geraakt en wanneer weten we of er schade gaat zijn? 

Eigenlijk zal tijdens de operatie al duidelijk worden of ze zenuwen beschadigen. Tijdens de uitgebreidere briefing na de operatie gaat de chirurg ons al kunnen vertellen of hij verwacht dat er schade gaat zijn. Enkel voor een eventuele bloeding of infectie is het afwachten. De chirurg verwacht dat wij tijdens de namiddag onze oude Mace al gaan terugzien die kan lachen en spelen. 

Wat zijn de regels op intensieve? 

Normaal kunnen ze 1 kindje per box leggen tenzij het uitzonderlijk druk is. Als hij alleen ligt dan versoepelen de regels. We moeten dan met niemand rekening houden. De chirurg zei dat het bij kleine kindjes sowieso beter is om de aanwezigheid van hun mama en of papa te voelen en wie zijn zij dan om dat tegen te houden. 's nachts wordt er wel van mij verwacht om op de kamer op de dienst oncologie te gaan slapen maar ze bellen ons op als hij wakker is. 

Wanneer worden wij gebrieft na de operatie en waar? 

Rond de middag krijgen wij een telefoontje van de chirurg ( dokter De Vloo) zelf. Hij geeft ons al een kort idee van hoe de operatie verlopen is en een halfuurtje later zien we elkaar op de dienst oncologie. Daar krijgen we een uitgebreidere uitleg en vergezeld hij ons naar de kinder-intensieve waar we ons stoer mannetje terugzien. 

Ik heb met hem ook nog een pittig gesprek over het verloop na de operatie waar ik zo meteen over uitwijk. Al bij al stelt dokter De Vloo me écht gerust in de mate van het mogelijke. Hij zegt ook dat hij voor Mace gaat zorgen alsof het zijn eigen kindje is. Deze dokter heeft duidelijk door dat ik hem mijn kostbaarste bezit toevertrouw en gaat daar heel gevoelsmatig mee om.

Mijn ergste vijand: GOOGLE

Ja, Ja,... Ik weet dat ik het niet mag doen.. maar geloof me.. op de duur ga je zelf opzoek naar antwoorden. Zeker na dit berichtje van mijn kinderarts: 

"Koester dit weekend met jullie viertjes, veel foto's maken, probeer toch voldoende rust te nemen en hoop." 

Ik weet niet wat voor gevoel jullie krijgen bij dit bericht maar ik kreeg het gevoel alsof Mace ten dode is opgeschreven en ik hem ga moeten afgeven. Paniek! Verdriet! Angst! 

Google is dan de enige die voor antwoorden kan zorgen en die bevestigde eigenlijk alleen maar mijn gevoel. Ik lees van alles en onthoud vooral dat kinderen hun eerste verjaardag vaak niet halen en er geen therapie of behandeling bestaat. Misselijk. Alsof iemand met een vrachtwagen over mijn hart reed. 

Uiteraard heb ik hier nu vragen bij... Gaan we Mace moeten afgeven? Wat denkt de chirurg? Geen fijn onderwerp maar ik wil dit gesprek echt wel voeren en wel NU. Dokter De Vloo staat me zonder twijfelen te woord. De agressieve tumor aan de hersenstam waar ik over gelezen heb staat op hun lijstje maar eerder onderaan. Hij heeft ook een aantal zaken om hun punt daarin bij te staan: zo is Mace te jong voor dit soort tumor, is de vorm anders en de plaats ook atypisch. Ook al bestaat er zoiets als 'uitzondering op de regel' is de kans echt klein dat Mace zijn verhaal zo gaat verdergaan. Er bestaat blijkbaar zelfs nog een kans dat de tumor niet uitgaat van de hersenstam maar van de hersenvliezen. Dat zou het beste nieuws zijn dat ze ons kunnen geven. ALLES beter dan die o zo gevaarlijke hersenstam. 

En dan is het zo ver...

De nacht verliep heel rustig. Mace sliep als een roosje. Ik moest hem zelfs wakker maken voor zijn laatste flesje, net op de valreep dat hij weer nuchter moet blijven. Hij doet het zo flink! 'S morgens is het wel even verdriet voor de honger en kan het suikerwater hem toch niet bieden wat hij nodig heeft. Boos is hij. Met de nodige afleiding valt hij uiteindelijk in slaap. 

Om 7u15 komen ze ons halen om naar de wachtzaal van de operatiezaal te gaan. Mace slaapt hier allemaal heerlijk door! Mama gaat mee tot in de operatiezaal dus ik moet een schort en haarnetje aan. Ze hangen alles al klaar qua infuusjes en overlopen een vragenlijst. Daarna moeten we een kwartiertje wachten ongeveer. Nu krijg ik toch wel buikpijn van de zenuwen. 

Jimmy moet wachten op de gang en ik rij mee met slapende Mace naar de operatiezaal. Helemaal de allerlaatste kamer op de gang. We passeren nog andere operatiezalen en ik weet niet OF ik hier iets kan zien maar neem het risico niet en blijf naar het bedje van Mace kijken. 

Eens aangekomen in de operatiezaal stellen mensen zich voor, 2 anesthesisten en 2 verpleegsters wachten ons op. Lief en professioneel zijn de woorden die in me opkomen als ik nu aan ze terugdenk. Dokter De Vloo springt ook nog even binnen maar ik heb geen nieuwe vragen. Ze zijn nog volop bezig met materiaal klaarleggen maar ik zie niets confronterend. Alles is netjes afgeschermd. Ik moet Mace overleggen van zijn bedje naar de operatietafel en hier word hij wakker van. Hij trakteert iedereen nog op zijn allermooiste glimlach! Onvoorstelbaar hoe stoer jij bent! De anesthesist spuit de verdoving in zijn infuusje en hij valt super vredig in slaap. Zonder verdriet. Ik mag je nog een zoentje geven en iedereen aanwezig in de operatiezaal zegt me dat ze goed voor je gaan zorgen. 1 voor 1. Ik vertrouw ze. 

Lieve Mace, voor je het weet ben je terug bij ons en is dit voorbij! Jij bent zo flink, stoer, sterk! Wij houden van jou!